Neil Robertson: Gülümse, Çünkü Yaşandı

Snooker, bir sezona sığdırdığı turnuva sayısı ve tarih değişiklikleri ile birlikte tekerrürlere kolay kolay izin vermeyen spor kimliğini korumaya devam ediyor. Yine de aynı sebeple pek çok oyuncu en azından belirli turnuvaları gözüne kestirip hazırlıklarına bu minvalde devam edip şampiyonluklar bulabiliyor ama her ne olursa olsun mental olarak sporcu sezondan bir an dahi koparsa geri dönüşü hiç kolay olmuyor.

Bu sporun lügatındaki pek çok terim, seyirciler arasında dolaşan pek çok metafor bir bahtsızlık ifadesidir. “Crucible Laneti” ilk defa dünya şampiyonu olmayı başaran bir oyuncunun ertesi sene elenmesini ifade eder. Nasıl elenmesin ki? Pek çok turnuvanın eleme ayağında işleri yolunda giden ve ana tabloya kalmayı başaran oyuncular için “Televizyon masası” adeta bir sorgu odasıdır: “Burada olmayı hak ediyor musun?” Bazen ise güvenli vuruş esnasında hiç planda olmayan bir tuş ile birlikte beyaz top cebe düşer. Sizin suçunuz değildir, “Snooker Tanrıları” olaya müdahale etmiştir.

Dolayısıyla ilk sıralama turnuvası zaferine ulaşmış birisinin bu zaferi bir sonraki yıl da tekrarlaması snooker’da sıkça gördüğümüz bir şey değildir. Bunu tarihte başarabilen çok az insan var. John Parrott, 1989 ve 1990’da iki sene üst üste European Open’ı kazanmayı başarmıştı. Ardından 23 yıl boyunca bu tekrarlanamazken Mark Allen, World Open’ı 2012 ve 2013 yıllarında kazanmayı başardı. 10 yıllık bir boşluk daha ve Gary Wilson, 2023 takvim yılının son sıralama turnuvası olan İskoçya Açık’ta zafere ulaşarak bu turnuvayı iki kez üst üste kazanmayı başardı. Burada Gary Wilson’a ufak bir parantez açmakta da fayda var, bu iki İskoçya Açık zaferi arasında Gary Wilson’ın en büyük başarısı, Tur Şampiyonası’nda gördüğü çeyrek finaldi. Saydığım üç isim dışında başka isimlere başvurmak için ise snooker arşivlerinin tozlu raflarını temizlemek gerekiyor.

Bu oyunun içerisinde olabilmek, adınızdan sıkça bahsettirmek için istikrarlı olmaya, istikrarlı olmak için de mental yapınızın -veya turnuvalarda yorumculardan sıkça duyduğumuz haliyle “mindset”inizin- sağlam olması gerekiyor. Dört kez dünya şampiyonu Mark Selby’i biraz olsun tanıyorsanız, ne demek istediğimi çok iyi anlayacaksınızdır. Daha önce Eurosport’a verdiği bir röportajda 2016’daki şampiyonluğu sonrası hiçbir şey hissetmediğini söyleyen Selby, sabrı ve güvenli vuruşlarıyla birlikte asla bozulmayacak bir zihinle hareket ediyor gibi dursa da, bu oyunun yıpratıcılığı bir şekilde her oyuncuyu kötü etkilemeyi başarıyor.

Bu yazının başrolüne gelebiliriz: Neil Robertson. Avustralyalı oyuncu 16 yaşında bu spor için ailesini ve memleketini terk edip İngiltere’ye yerleşti. Bu radikal değişiklik ile birlikte snooker kariyeri istediği gibi başlamamış olsa da, 24 yaşında elde ettiği ilk sıralama turnuvası zaferiyle birlikte gözler bir anda üzerine çevrildi ve 16 yıl boyunca her turnuvanın favorileri arasında yer almayı başardı. Uzun mesafeli pot’lardaki başarısı, müthiş kol gücü ile birlikte beyazı çektirme şekli, mimikleri, ıstakasını tebeşirlemesinin ardından üflemeyi ihmal etmemesi… Neil Robertson artık masaya çok yakışıyordu. Ama elbette o 16 yaşındaki çocuktan buralara gelene kadar masada işler yolunda gitse de, bu düzenin bazı bedelleri olacaktı.

Neil Robertson uzun yıllar bilgisayar oyunları bağımlısıydı. Sonraki yıllarda The Guardian, Eurosport gibi farklı mecralara verdiği röportajlarda bunu sıkça vurguladı. Uzun yıllar birlikte olduğu Mille Fjelldal’ın depresyon sorunu ile birlikte evde çok fazla vakit geçiren Avustralyalı, antrenman yapmak yerine FIFA oynayarak çok fazla vakit harcadığını söyler. O dönem video oyunlarına dair anlattıkları arasındaki hikayelerden en ilginci ise World of Warcraft sebebiyle Çin’deki turnuvalara gitmemesidir. Çin’deki otellerde internet hızının oldukça kötü olmasıyla sebebiyle arkadaşlarıyla World of Warcraft oynayamadığını söyler Robbo. 16 yaşında bir çocuğun kafasını dağıtmasını sağlayan, ardından eşinin durumu sebebiyle bu video oyunlarına devam eden Neil Robertson için bu durum bir dönem fazlasıyla ciddi bir hal almıştır. Yine de şunu unutmamak gerekir ki bu dönemlerde dahi sıralama turnuvası zaferlerine ulaşmayı başardı Neil Robertson. Onun kariyeriyle ilgili en dikkat çekici olan ise üç kez Birleşik Krallık Şampiyonası’nda ve bir kez de Dünya Şampiyonası’nda final oynayıp bu dört finali de kazanmış olmasıdır. Özellikle 2020’de Judd Trump’a karşı oynadığı ve decider’a giden finalde gösterdiği başarı, onun kariyerindeki önemli noktalardan bir tanesiydi.

Bu takvim yılındaysa işler hiç yolunda gitmedi Neil Robertson için. 2021-2022 sezonunda beş final oynayan Neil Robertson, bunların dördünü kazanmayı başarmıştı. Geride bıraktığımız sezon ise beş turnuvada yarı final oynamayı başarsa da, hiçbirinde final oynamayı başaramadı. Kariyerinde finallerde hep çok iyi performans gösteren Neil Robertson, artık orada yer alma noktasında dahi çok zorlanıyor. Bu sezon ise sıralama turnuvalarında şimdiye kadar bırakın yarı final veya çeyrek finali ilk turdan öteye dahi gidemeyen bir Neil Robertson var. Bir sorun olduğu bariz ama sorun ne? York Barbican’da, daha önce üç kez kazandığı Birleşik Krallık Şampiyonası’nda ilk turda Zhou Yuelong’a yenilmesinin ardından yaptığı açıklamada oyununda bir problem olmadığını söyleyen ama onunla karşılaşan rakiplerin hepsinin çok iyi oynadığını söyleyen Neil Robertson’ın çuvaldızı biraz da kendisine batırmasının faydası var gibi görünüyor. Çünkü 2006-2022’de her yıl bir sıralama turnuvası zaferi kazanmayı başaran Avustralyalı için bu 16 yıl onu bizim tanıdığımız Neil Robertson yaptı. Biz, Neil Robertson’ın oyununu sevenler aslında bu istatistiği unutmuştuk. Bu sene kazanamaması bizlere o görkemli 16 yılı hatırlattı. Gülümsüyoruz, çünkü yaşadık.