Tarihin Sahnesi ve Borcu

Bir sahne düşünün. Zinedine Zidane’ın kafası, Ronaldo Nazario’nun saçları, bir kez daha Zidane’ın kafası, Andres Iniesta’nın çıkardığı forma, Mario Götze’nin ilk dokunuşu, Luka Modric’in Ballon d’Or performansı… Her biri ayrı ayrı veya hepsi bir arada. Dünya Kupası aslında tam da böyle bir sahne. Katar 2022 ise bir bilinmez. Futbolun en büyük kupasında futbolun en büyükleri bir kez daha sahnede olacaklar. Lionel Messi ise son kupasında yukarıdaki isimlerin sonuna eklenecek bir “ve” bağlacının peşinde. Geçmişten bazı derslerle, hemen ertesi gün geçmişe bırakılacak bir miras ile…

Lionel Messi, futbol topuyla tanıştığı günden beri mütemadiyen ‘beklenti’ kelimesiyle birlikte anılıyor. 12 yaşında İspanya topraklarına adım atması, hakkında çıkan haberler, futbolseverlere kurdurulan hayaller, yeteneğine dair yapılan benzetmeler, henüz 16 yaşında Barcelona A Takımı’na kendini atması… Tüm bunlar Messi için durmadan büyüyen beklentiler anlamına geliyordu. İspanya’da neler yapacak? Dünyanın en iyisi olabilecek potansiyelini sahaya yansıtabilecek mi? Nasıl bir sürekliliğe sahip olacak? Ve en önemlisi ülkesi Arjantin ile ne yapacak? Hele ki kupa tarihinin en büyük figürlerinden biriyle dünyaları kazanmış bir tarihe sahipken… Veya yük. Nereden baktığımıza bağlı. Ya da Messi’nin nereden baktığına bağlıdır.

Önce 2006. Almanya’daki turnuvada Juan Roman Riquelme, Esteban Cambiasso, Hernan Crespo gibi takımın gerçek manasıyla ‘ağır abileriyle’ bir aradaydı genç yıldız. Öyle ki grubun ilk maçında Fildişi Sahilleri’ne karşı forma şansı bulamamış, ikinci maçtaki rakipleri Sırbistan-Karadağ’a karşı ise bitime 15 dakika kala takım 3-0 öndeyken forma şansı kendisine gelmişti. Sonradan oyuna girdiği mücadelede yaklaşık 15 dakika içinde ortaya koyacağı bir gol-bir asistlik performans, grubun son maçında Hollanda karşısında ona formasını ilk dakikadan getirecekti. Ancak son 16 turunda Meksika karşısına çıkacak ilk 11 belli olduğunda genç yıldız, kendisine yedek kulübesindeki koltuklardan birini seçmek zorunda kalacaktı. Uzatmalara gidecek maçta 84. dakikada oyuna giren genç oyuncu için bu, son Almanya’da sahaya çıkacağı son 36 dakikayı işaret ediyordu zira çeyrek finaldeki Almanya mücadelesinde yedek kulübesinden dışarı adımını atamayacaktı. Arjantin Milli Takımı ülkesine dönerken eleştiriler çoktan başlamış, bir gerçek iyiden iyiye kendini belli eder duruma gelmişti. Teknik direktör Jose Pekerman’ın milli takımında Messi’ye pek yer yoktu. Messi’nin takımında ise Pekerman’a olmayacaktı…

Güney Afrika’daki turnuva yaklaşırken dünyanın en iyi oyuncusu tartışmasının öznelerinden biri olan yıldız oyuncuyu iki gölge takip ediyordu. Biri, Barcelona’da sahte 9 rolüyle oyunu baştan tanımlayan kendisi, diğer yanda ise saha kenarında spot ışıklarını üzerine alan koca bir Arjantin tarihi… 2008 Beijing’de gelen olimpiyat altını, Messi’nin milli takım kadrosundaki lider rolünü sağlamlaştırsa da futbol dünyası ve özellikle Arjantin halkı için tatmin edici olmaktan epey uzaktı. Kupa yaklaşırken Pep Guardiola yönetimindeki Barcelona ile tarihin en iyi takımının yüzü olan yıldız oyuncudan beklentiler gittikçe büyüyor; yeşil çimlerde Messi, saha kenarında Maradona olunca Arjantin istese de istemese de şampiyonluk adayları arasındaki yerini alıyordu. Bir şeyler olacaksa Güney Afrika tam yeri, 2010 ise tam zamanıydı. Ancak hücum rotasyonunda efektif olamayacak derecede obez, savunma ve orta saha havuzunda ise sağlam kalamayacak kadar cılız bir takımdı Arjantin. Senaryo? Aynı; son 16’da Meksika, çeyrekte Almanya. Üstelik 4-0’lık bir mağlubiyetle. Sonuç? Hayal kırıklığı. Fatura? Elbette takımın liderine. Teknik direktör? O, suçlanamayacak kadar büyük bir tarih.

Brezilya 2014’e gidilirken birçok şey yerli yerine oturmuş gibi görünüyordu. Son 16’da Angel Di Maria’nın ayağından gelen gol, çeyrekte Belçika karşısında alınan 1-0’lık galibiyet, yarı finalde penaltılarla turnuvanın dışına itilen Hollanda. Arjantin ve Messi, oradaydı. Pek olumlu bir futbol ortaya koyamamalarına, etraflarındaki şüphe halelerini dağıtamamalarına rağmen, her ne olursa olsun, bir şekilde oradaydılar. Finalde rakip tanıdık, Almanya. ‘Tarihin borcu’ sözünü belki de ilk kez o günlerde duymuşuzdur zira ‘bir şey’ olmanın yetmediği o günlerde Messi de ‘bir şey’ istiyordu. Her ne kadar oyununu icra ederken gözler önüne serdiği rahatlık, böyle bir yük yokmuş hissiyatı yaratsa da konu Arjantin ve Dünya Kupası ihtimali olunca tek bir sonuç konuşulmaya değerdi. Sonuç? O kısacık an herkesin aklında. Gonzalo Higuain dışarıya vurdu, Mario Götze o topu kontrol etti ve Lionel Messi sahayı terk ederken Dünya Kupası’na uzaktan baktı.

Artık Dünya Kupası nerede düzenlenirse düzenlensin sahnenin en büyük aktörü o. Hatta birçok hayranına göre en büyük alacaklılarından biri de… 2018’e “Futbolun ona bir Dünya Kupası borcu var” gibi sözlerle gelen yıldız oyuncu, Rusya’da yalnızca iki hafta geçirebilecekti. Bu kez sahayı terk eden kupaya uzaktan bile bakamıyordu yıldız oyuncu. Son yılların en unutulmaz eşleşmelerinden birinde Kylian Mbappe; hızı, dar alan becerisi ve oyun aklıyla Arjantin’i âdeta tek başına evine yollamıştı. Epey kötü geçen grup aşamasının ardından son 16 turunda Fransa kalesine gönderdikleri üç gole rağmen evlerine dönüyorlardı ve sahnenin en vaatkâr ismi, yerini başka bir fenomene bırakıyordu. Kazanılacak bir kupanın hayali ise hâlâ orada bir yerlerdeydi.

Lionel Messi’yi uzun yıllardır Dünya Kupası adını ağzımıza almadan düşünebiliyor, seyredebiliyor ve hissedebiliyor muyuz? La Liga’da gelen onca şampiyonluk, Şampiyonlar Ligi zaferleri, arka arkaya kazanılan Ballon d’Or ödülleri… Sadece tek bir şey olmanın yetmediği bir dönemde Lionel Messi, hâlâ tek bir şey istiyor. Barcelona’da yaşadığı krizden sonra 13 yaşında kapısından içeri adım attığı kulübü terk etmek zorunda kalan Arjantinli yıldız, bugün Paris Saint-Germain’de kendisi için olağan, bizim için ise hâlâ sıradışı performanslarla karşımıza çıkıyor. Kupa tarihinin belki de en büyük figürüne ve en büyük beklentisine sahip Arjantin istese de istemese de kupanın bir ucundan tutmakla yükümlü.

Hatalı seçimler, yanlış kurulan kadrolar, savunmada ve orta saha rotasyonunda ortaya çıkan noksanlıklar, son anlarda yaşanan talihsizlikler, tarihin getirdiği yük, asla devrilmeyen bir rakiple tutuşulan mücadele… Lionel Messi, tüm başarılarına rağmen bunları da heybesinde taşıyarak geliyor Katar’a. Ne olursa olsun herhalde en keyiflisi, bu son sahnenin son performansının uzun uzadıya sürmesi olacaktır. Birçok futbolsever en az yedi maç için ekran başında olacaktır. Her şey hemen ertesi gün geçmişe bırakılacak bir miras için…